Diagnoza pęcherza nadreaktywnego, znanego również jako OAB (ang. Overactive Bladder), polega na identyfikacji objawów związanych z częstym parciem na pęcherz, częstym oddawaniem moczu i nagłą, silną potrzebą oddania moczu, która może prowadzić do nietrzymania moczu. Proces diagnozowania pęcherza nadreaktywnego zwykle obejmuje kilka kroków:

• Wywiad medyczny: Lekarz zapyta o historię choroby, objawy, styl życia i inne czynniki, które mogą wpływać na funkcjonowanie pęcherza.
• Dziennik mikcji: Może zostać poproszony o prowadzenie dziennika, w którym zapisuje częstotliwość oddawania moczu i ilość wypijanych płynów. To pomaga w ocenie wzorców mikcji.
• Badanie fizykalne: W tym badanie brzucha, narządów płciowych oraz, w przypadku kobiet, badanie ginekologiczne.
• Badania moczu: Standardowe badanie moczu może wykluczyć infekcje lub inne problemy, które mogą powodować objawy podobne do OAB.
• Testy urodynamiczne: Są to bardziej szczegółowe testy, które oceniają, jak pęcherz i cewka moczowa przechowują i wydalają mocz. Mogą to być badania, takie jak cystometria (mierzenie ciśnienia w pęcherzu) lub badanie przepływu moczu.
• Inne badania: W niektórych przypadkach mogą być potrzebne dodatkowe testy, takie jak USG pęcherza, aby ocenić jego strukturę i funkcjonowanie.

Ważne jest, aby zrozumieć, że diagnoza pęcherza nadreaktywnego opiera się głównie na historii medycznej i objawach pacjenta, ponieważ nie ma pojedynczego testu, który by potwierdzał OAB. Leczenie jest zwykle dostosowane do indywidualnych potrzeb pacjenta i może obejmować zmiany w stylu życia, leczenie farmakologiczne, a w niektórych przypadkach interwencje chirurgiczne lub fizjoterapię. W naszej poradni ginekologiczno-położniczej pacjentki mogą mieć wykonane USG ginekologiczne i USG ciąży (pierwszy i trzeci trymestr) oraz biopsje endometrium